Με ποιους θα πάει και ποιους θ΄ αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Με ποιους θα πάει και ποιους θ΄ αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

του Φοίβου Τσικλιά*

   Μέχρι πριν κάποια χρόνια, μεχρι τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις (πλατείες, μεγάλες Γενικές Απεργίες 2011-2012 κλπ.) κανείς δε θα μπορούσε να σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας αριστερής διακυβέρνησης. Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι, που αγωνιζόμασταν αυτά τα χρόνια με το ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα πιστεύαμε ότι θα φτάναμε σε σημείο να διεκδικούμε τα ηνία της χώρας, για να βγάλουμε το λαό από την κρίση. Όταν όμως φτάνουμε ένα βήμα πριν την κυβέρνηση της Αριστεράς, αναριωτόμαστε: με ποιους θα συμμαχήσουμε, με ποιους θα κυβερνήσουμε; Με ποιους θα πάμε και ποιους θ΄αφήσουμε;

   Το 27% του Ιουνίου προήλθε από όλους τους πολιτικούς χώρους. Κυρίως όμως από το μέχρι τότε στόχο μας: “τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τα αριστερά της Αριστεράς”. Δυνάμεις που αποδεσμεύονταν από το ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά, που καταδίκαζαν τις απομονωτικές λογικές της υπόλοιπης Αριστεράς, που αναζητούσαν  ριζοσπαστική φωνή στην πολιτική οικολογία ενώθηκαν με το ΣΥΡΙΖΑ, εκλογικά και οργανωτικά. Μαζί με όλους αυτούς και άλλους πολλούς συγκροτήσαμε ένα ενωτικό κοινωνικό μέτωπο, για να κάνουμε τα Μνημόνια παρελθόν, να ανοίξουμε δρόμο στην ελπίδα. Μέσα στο κόμμα μας -στο ζήτημα των συμμαχιών- υπάρχουν 2 βασικές κατευθύνσεις: η ενότητα του προοδευτικού χώρου και η ενότητα της Αριστεράς.

   Όσο περνά ο καιρός και όσο η κυβέρνηση δεν πέφτει, καταλαβαίνουμε ότι μόνο με ένα εκλογικό 27% δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε με επιτυχία τον τόπο. Κι όταν μιλώ για επιτυχημένη κυβέρνηση, εννοώ μια κυβέρνηση που θα φέρει εις πέρας το πρόγραμμα της με τις μικρότερες δυνατές υποχωρήσεις. Μια κυβέρνηση Αριστεράς που δε θα πέσει στον πρώτο εκβιασμό, θα συγκρατήσει και θα αυξάνει τους κοινωνικούς-πολιτικούς συμμάχους της. Για να πετύχει αυτό το σχήμα χρειαζόμαστε μια πανστρατιά των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων, που δε θα περιορίζεται στο εκλογικό επίπεδο. Για να καταφέρουμε τις μεγάλες ανατροπές στο πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο αντίληψης. Αντίληψης της κοινωνίας για τη συμμετοχή της στα κοινά, στη δημοκρατία, για τη σχέση πολίτη-πολιτικής. Χωρίς τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή της κοινωνίας στη διαδικασία αυτή, το κυβερνητικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένο.

   Στην καλύτερη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει τη μεγάλη κοινωνική συμμαχία, θα ανατρέψει τα Μνημόνια και τη λιτότητα και θα ανοίξει νέους δρόμους για την κοινωνική πρόοδο. Αυτοί οι νέοι δρόμοι είναι φυσικά η προοπτική του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία. Διότι με την κατάργηση των Μνημονίων, η χώρα παραμένει σε καθεστώς νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή βαρβαρότητας οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής. Ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η καλύτερη και ηπιότερη διαχείρηση του σάπιου και άδικου αυτού συστήματος. Είναι η ανατροπή του από ένα άλλο σύστημα, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, δημοκρατίας. Σ΄ αυτό το στόχο είναι αναγκαία η συμπαράταξη των αριστερών δυνάμεων, μακριά από αγκυλώσεις του παρελθόντος και παρά τις επιμέρους ιδεολογικές διαφωνίες. Μια συμπαράταξη που θα έχει το θάρρος να τα βάλει με το (παγκόσμιο και εγχώριο) σύστημα, να αντέξει στους εκβιασμούς και -συμμαχώντας με τους λαούς- να το νικήσει.

   Ποια συμμαχία λοιπόν χρειαζόμαστε; Και τις δύο; Καμία από τις δύο; Ο εχθρός μας, η Δεξιά, η συντήρηση, το Μνημονιακό διαπλεκόμενο μπλοκ έχει καταφέρει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Και μέχρι τώρα κερδίζει. 

   Όσο η συγκυβέρνηση πηγαίνει όλο και πιο δεξιά, εφαρμόζοντας ατζέντα ΠΟΛ.ΑΝ. στα μέτρα της Χ.Α., γίνεται πιο αναγκαία μια μεγάλη δημοκρατική συμμαχία, για την απόκρουση του της τρομοκρατίας και του φόβου. Εξίσου αναγκαία όμως είναι και η συμπαράταξη της αριστεράς σε ένα αραγές μέτωπο, για την ανατροπή και το σοσιαλισμό. Οφείλουμε να συνεχίσουμε το κάλεσμα στον κόσμο της Αριστεράς για ενότητα παντού. Γιατί η λαϊκή συμμαχία δεν είναι ούτε η συμπόρευση του ΠΑΜΕ, με την ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ κλπ., ούτε η ένωση επιμέρους μικρών ομάδων. Είναι η ένωση της Αριστεράς και η συμπόρευσή της με το λαό (σε κάθε περίπτωση όχι με όρους καθοδήγησης-πρωτοπορίας).

   Ενότητα κι αγώνας λοιπόν, με την Αριστερά και με το λαό! Για την Ανατροπή, για το Σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία!

Σαν έπεσε η βαλανιδιά
άλλοι κόψανε ένα κλαδί, το μπήξανε στο χώμα
καλώντας για προσκύνημα στο ίδιο δέντρο,
άλλοι θρηνούσαν σ` ελεγεία
το χαμένο δάσος τη χαμένη τους ζωή,
άλλοι φτιάχνανε συλλογές από ξεραμένα φύλλα
τις δείχνανε στα πανηγύρια βγάζανε το ψωμί τους,
άλλοι διαβεβαίωναν τη βλαπτικότητα των φυλλοβόλων
διαφωνώντας όμως στο είδος ή και στην ανάγκη αναδάσωσης,
άλλοι, μαζί και εγώ, υποστήριζαν πως όσο υπάρχουν
γη και σπόρος υπάρχει δυνατότητα βαλανιδιάς.
Το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοικτό.

(Τ.Πατρίκιος, "Αλληγορία")

Φοίβος Τσικλιάς
φοιτητής Φιλολογίας
ΣΥΡΙΖΑ Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ