Η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Του ΖΗΣΗ ΖΑΝΝΑ*

Μπροστά στα σύγχρονα διακυβεύματα και τα πρωτοφανή ερωτήματα που αναδεικνύει η σημερινή συγκυρία, οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, είναι όμως καθοριστικές για την τύχη των λαών και της αριστεράς στον 21ο αιώνα. Η νέα φάση του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που διαμορφώνεται κάτω από την βαθειά συστημική οικονομική κρίση, στην Ευρώπη εμφανίζεται με νέες υπερεθνικές ολοκληρώσεις. Πρωταγωνιστής αυτής της φάσης ευρω-ολοκλήρωσης είναι οι επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού γκρεμίζοντας τις αυταπάτες μίας Ευρώπης ισότιμων εθνικών κρατών πόσο μάλλον Ευρώπης των λαών και των εργαζομένων. Ούτε καν σχήματα γερμανο-γαλλικού άξονα και λοιπών στέκονται απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα της γερμανικής ευρω-φυλακής λαών και εθνικών κρατών.

Στην Ελλάδα των τριών μνημονίων και της τροϊκανής κηδεμονίας, η ανάγκη για μία πολιτική ανατροπή και διέξοδο από την κρίση με κατεύθυνση προοδευτική και ορίζοντα τον σοσιαλισμόείναι όχι μόνο προϋπόθεση επιβίωσης του ελληνικού λαού αλλά θα ανοίξει και δρόμους ιστορικούς και πρωτοφανείς. Η ταύτιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου με το κυρίαρχο ευρωπαϊκό κεφάλαιο έχει επιβάλλει τους τρομοκρατικούς εκβιασμούς σε οποιονδήποτε τολμάει να καταθέσει πρόταση αμφισβήτησης του μονόδρομου της αφήγησης του κυρίαρχου αστικού μπλοκ.

Χρέος της αριστεράς είναι να βομβαρδίσει αυτούς τους μονοδρόμους. Για να γίνει αυτό όμως προϋποθέτει, πέραν των άλλων, παρεμβάσεις στην κατεύθυνση οικοδόμησης της ταξικής συμμαχίας η οποία θα επιβάλλει το συντομότερο δυνατό την λαϊκή ετυμηγορία και θα οδηγήσει στην πολιτική ανατροπή. Σε δεύτερη φάση θα εγγυηθεί την έκβαση, προς όφελος του λαού και της υπόθεσης τουσοσιαλισμού, των συγκρούσεων και ρήξεων με την κυρίαρχη πολιτική της κυβέρνησης τηςαριστεράς. Το παράδειγμα της αντισυγκέντρωσης στις Σκουριές της Χαλκιδικής με συμμετοχή πολιτικών παραγόντων, διαπλεκόμενων συνδικαλιστικών ηγεσιών και εργαζομένων κάτω από ασφυκτική πίεση και τρομοκρατικών εκβιασμών της εργοδοσίας, μπορεί να φαντάζει σήμερα κάτι γραφικό και μεμονομένο. Στο ενδεχόμενο της κυβέρνησης της αριστεράς θα αποτελέσει μία καθημερινή επιδίωξη του ταξικού αντιπάλου, ένα πιθανό άλλοθι για την αναχαίτηση των απαραίτητων ρήξεων και τηνδημιουργία κλίματος ανωμαλίας. Έτσι τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά η οικοδόμηση μέσα από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα με πρωτοπορία τα σχήματα της αριστεράς της αναγκαίας ταξικής συμμαχίας με επιμονή στην συνειδητοποίηση των συμφερόντων της κάθε τάξης και το γκρέμισμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ταξικής υποταγής, του συμβιβασμού και της διαπλοκής.

Έχει καθήκον σήμερα η αριστερά να προσδιορίσει τη φύση της ταξικής συμμαχίας με τα παραδοσιακά μαρξιστικά εργαλεία ανάλυσης στις νέες συνθήκες της οικονομικής κρίσης, όπου μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης προλεταριοποιούνται και κομμάτια της εργατικής τάξης απομακρύνονται από την παραγωγή μέσω της ανεργίας. Η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα χαμηλά στρώματα της μεσαίας τάξης και η φτωχομεσαία αγροτιά κάτω από την ηγεμονία της αριστεράς αποτελούνε την καλύτερη εγγύηση για νέες σελίδες δημοκρατικών και προοδευτικών ανατροπών στην ιστορία. Πλατιά κομμάτια, κυρίως της μεσαίας τάξης βλέπουν να καταρέει με εκκωφαντικό τρόπο η ψευδαίσθηση της ανόδου της αγοραστικής δύναμης που προσωρινά και πλασματικά προσφέρθηκε στα χρόνια της "ισχυρής Ελλάδας" και του στενού πυρήνα του Ευρώ. Οι αγρότες της χώρας συνειδητοποιούν σήμερα με δυσάρεστο τρόπο ότι τα ευρώ των επιδοτήσεων, τους απομακρύνανε από την εργασία τους και υποβαθμίσανε τις δυνατότητες, την ποιότητα και τα πολλαπλασιαστικά πλεονεκτήματα της πρωτογενούς αγροτικής παραγωγής.

Το ευρωνόμισμα και η νομισματική πολιτική ως εργαλείο ταξικής επιβολής και οικονομικής "κατοχής" αν δεν αμφισβητηθεί θα συντηρήσει τις αυταπάτες που έσπειρε την τελευταία δεκαετία. Μία προοδευτική εθνική νομισματική πολιτική ως μέρος ενός συνολικού σχεδίου προοδευτικών ανατροπών και αποδεσμεύσεων, παραγωγικής ανασυγκρότησης και νέων διεθνών συμμαχιών από μία κυβέρνηση της αριστεράς είναι όρος απελευθέρωσης ταξικών και πρωτοποριακών δυνάμεων στη βάση της συμμαχίας και αποτελεί πρόταση διεξόδου και ελπίδας για τον ελληνικό λαό και τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Η ταξική συμμαχία είναι όμως και αυτή που θα αγκαλιάσει και το εγχείρημα της διαδικασίας του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα που θα βαδίσει μία κυβέρνηση της αριστεράς. Όποιος σήμερα βλέπει το παραπάνω σχέδιο ως προσπάθεια εθνικής απομώνωσης και αναδίπλωσης κάνει λάθος. Η μόνη απομόνωση που εγγυάται το σχέδιο αυτό θα είναι από τους διεθνείς κερδοσκόπους και την ευρωπαϊκή αντιδημοκρατική ολοκλήρωση καθώς νέοι θετικοί δρόμοι για τον ελληνικό λαό θα είναι οδηγοί για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, και τους λαούς του κόσμου.

Είναι η ώρα όμως ταυτόχρονα η ελληνική αριστερά, ριζοσπαστική και κομμουνιστική, να αντιληφθεί τη σπουδαιότητα των καιρών και ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις των ηγεσιών να διαμορφώσει το μέτωπο που σε πολιτικό επίπεδο θα καθοδηγήσει τις μάχες της ανατροπής. Διότι η περιχαράκωση, οι αναδιπλώσεις, οι σεχταρισμοί και εν τέλει μία αναποτελεσματική αριστερά, είναι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν την κοινωνία στην απόλυτη καταστροφή και συνολικά την αριστερά στο περιθώριο της ιστορίας βαριά τραυματισμένη.

Υπάρχει ακόμα χρόνος η αριστερά κυρίως μέσα από την πλειοψηφική της έκφραση, τον ΣΥΡΙΖΑ, υπο το πρίσμα της αυτοκριτικής που με επιμέλεια έχει μάθει να κάνει και την επιστράτευση του πλούτου της σκέψης και των παραδόσεων της επαναστατικής και αγωνιστικής παρακαταθήκης των μεγάλων στιγμών για τους λαούς στην ιστορία να προχωρήσει σε ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης. Έτσι με ψυχραιμία και με συμπεράσματα από την κυπριακή τραγωδία θα αποκτήσει τη φρεσκάδα και την δυναμική που θα κάνει το μεγάλο άλμα προς τα μπροστά και θα ανοίξει νέους ιστορικούς δρόμους.

*μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ